απαραίτητος

-η, -ο (AM ἀπαραίτητος, -ον) [παραιτούμαι]

αυτός τον οποίο δεν μπορεί κανείς νά αποφύγει ή να παραλείψει («οι απαραίτητες ενέργειες», «η συνδρομή του είναι απαραίτητη»)

νεοελλ.

1. εκείνος που δεν έχει παραιτηθεί από κάποια θέση, εντολή ή αξίωμα

2. το ουδ. ως ουσ. τα απαραίτητα

τα απολύτως αναγκαία, τα χρειαζούμενα

μσν.

ο αναπόφευκτος

αρχ.

1. όποιος δεν αλλάζει γνώμη υποχωρώντας σε παρακλήσεις, άκαμπτος, αμείλικτος

2. (για ποινές) αναπόφευκτος, σκληρός

3. (για σφάλματα ή αδικήματα) ο ασυγχώρητος, ο αθεράπευτος.